Eerder deze week had ik een intake die duidelijk anders verliep dan normaal... Ik kom aan bij het thuisadres van mijn cliënt en samen met mijn mondkapje neem ik plaats in haar
woonkamer. Ik vraag waar ik mag gaan zitten. Ik stel mijzelf kort voor, vraag naar de aanleiding
van ons gesprek om vervolgens allerlei vragen te stellen; onder andere die betrekking hebben op
de determinanten van positieve gezondheid. Als ik haar vraag "wat houdt u verder bezig in het
dagelijks leven?" breekt ze, heel eventjes maar. Tranen die opkomen, worden gestopt. "Begin
daar maar niet over", geeft ze aan. Ik knik, probeer haar op haar gemak te stellen en geef aan
dat het oké is om het te uiten, dit nu niet hoeft, maar wel mag. Nog geen 5 minuten later pakt ze
een fotoboek van haar verjaardagsfeest afgelopen zomer en raakt geëmotioneerd. Nog geen 10 minuten later laat ze het herinneringsboek zien van haar overleden man. Onder een gedicht lijk ik de naam van haar man te herkennen. Ik vraag nieuwsgierig "heeft hij dit zelf geschreven?". We kijken elkaar aan. "Ja. Dat was het gedicht dat hij op zijn sterfbed aan mij gaf." antwoordt ze. Ik vraag of ik
het mag lezen. "Ja" antwoordt ze. Ik lees het gedicht voor. We kijken elkaar aan.
"Wat bijzonder, ik raak er geëmotioneerd van" zeg ik tegen haar met natte ogen. Zij zegt "ja, hè" en
de tranen biggelen over haar wangen.
Soms verlopen gesprekken net anders dan je had gedacht, totaal onverwacht. Buiten de gebaande paden. Deze momenten maken mijn werk extra mooi!